Μεγαλύτερη απόδειξη για τη γνωστή εδώ και δεκαετίες εξαιρετικά προβληματική σχέση μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, δεν μπορεί να υπάρξει από τη διαπίστωση ότι χρειάστηκε για δεύτερη φορά, μετά από 23 ολόκληρα χρόνια, ένας νέος βιβλικής καταστροφής σεισμός για να γεννήσει την ελπίδα μήπως τη φορά αυτή τα καταφέρουμε επιτέλους να τα βρούμε. Διότι βέβαια δεν αρκούν οι αγκαλιές μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών και οι γνωστές δηλώσεις για το «άνοιγμα μιας νέας σελίδας», αν δεν υπάρξει και από τις δύο πλευρές η κατανόηση ότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και θα πρέπει να δουλέψουν σοβαρά και μακριά από τις αναστολές που δημιουργούν οι εσωτερικές εθνικιστικές αντιδράσεις, που αποτελούν και την κύρια αιτία που τορπιλίζει κάθε φορά την όποια προσπάθεια για την εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης. Η οποία δεν μπορεί παρά να είναι (όπως επανέλαβε για πολλοστή φορά ο καθηγητής κ. Χρήστος Ροζάκης) η υπογραφή ενός συνυποσχετικού για την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Οχι ότι κάτι τέτοιο δεν επιχειρήθηκε στο παρελθόν. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη δημοσιογραφική μου αποστολή στις Βρυξέλλες τον Μάιο του 1975, για τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου οι δύο τότε πρωθυπουργοί Καραμανλής και Ντεμιρέλ συναντήθηκαν στο λαμπρό ανάκτορο Palais d’ Egmont και συμφώνησαν να παραπέμψουν στη Χάγη τη διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Μόνον που μόλις επέστρεψε στην Αγκυρα ο Ντεμιρέλ οι εσωτερικές πολιτικές αντιδράσεις τον υποχρέωσαν να αναιρέσει την υπόσχεσή του. Και να φανταστεί κανείς ότι από όλες τις διμερείς συμφωνίες σε πρωθυπουργικό επίπεδο που ακολούθησαν καμία απολύτως δεν εφαρμόστηκε, ακριβώς λόγω των εσωτερικών αντιδράσεων και στις δύο χώρες. Αν λοιπόν αυτό δεν ξεπεραστεί, θα μείνουμε και πάλι στα λόγια, περιμένοντας ίσως έναν νέο σεισμό και νέες αγκαλιές, χωρίς καμία ουσιαστική συνέχεια.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Πηγή: tovima.gr
