Η παραφθορά των λέξεων και των εννοιών – σκόπιμη η μη – οδηγεί αναπόφευκτα σε σύγχυση, ασυνεννοησία και εν τέλει διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Η έννοια της μεταρρύθμισης συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτές που έχουν δεινοπαθήσει στα μεταπολιτευτικά χρόνια σε τέτοιον βαθμό ώστε κανείς να μην μπορεί πλέον εύκολα να δώσει σαφή ορισμό για το περιεχόμενό της.
Εχει ταυτιστεί με βαρύγδουπες και οραματικές εξαγγελίες που μένουν πάντα στα χαρτιά, όπως η περίφημη «επανίδρυση του κράτους». Σε άλλες περιπτώσεις βαφτίζονται «μεταρρυθμίσεις» μικρές παρεμβάσεις, αλλαγές μικρού βεληνεκούς – όχι πάντα προς τη σωστή κατεύθυνση – που πόρρω απέχουν από τις βαθιές, συχνά επώδυνες αλλά αναγκαίες τομές που έχει ανάγκη η χώρα. Αποτέλεσμα του στρουθοκαμηλισμού η διαιώνιση μεγάλων κενών και ελλείψεων σε τομείς όπως η δημόσια διοίκηση. Τις χρόνιες αυτές παθογένειες διαπιστώνει και το Ελεγκτικό Συνέδριο στην ετήσια έκθεσή του χωρίς να περιορίζεται μόνο στη διάγνωση. Προτείνει και «φάρμακα», τα οποία όμως κανείς δεν φαίνεται πρόθυμος να τα χορηγήσει, όπως αποδεικνύεται ιστορικά.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Πηγή: tovima.gr
