Η συζήτησή μας με τον Ευριπίδη Λασκαρίδη ξεκινά κάπως παράδοξα. Τον ρωτώ για το καλύτερο σχόλιο που έχει λάβει ποτέ για παράστασή του. «Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια της, αλλά μία θεατής στο «ELENIT», μου ζήτησε να της εξηγήσω πώς γίνεται να την παίρνουν τα κλάματα σε ένα έργο που όπως μου είπε «δεν έβγαζε άκρη»» αναφέρει. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης τα τελευταία χρόνια ταξιδεύει με τις παραστάσεις του σε όλον τον κόσμο, δημιουργώντας μία δική του σκηνική γλώσσα, η οποία γειτνιάζει με το θέατρο, τον χορό, την εικαστική περφόρμανς, δανείζεται από το μπουρλέσκ, από το τσίρκο, από τη φάρσα, από την όπερα και φλερτάρει με τις παραστατικές τέχνες, οδηγώντας τελικά τον θεατή στον λαβύρινθο της οργιώδους φαντασίας του, από όπου ξεπηδούν αλλόκοτα πλάσματα που όμως θυμίζουν κάτι βαθιά προσωπικό στον καθένα μας.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Πηγή: tovima.gr
