Ο Κώστας Μπακογιάννης, 97 ετών, βίωσε την κήρυξη του πολέμου σε ηλικία μόλις 13 χρόνων, την 28η Οκτωβρίου 1940 στη Πάτρα. Θυμάται με λεπτομέρειες τη δραματική αυτή ημέρα, την οποία περιγράφει στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Οι βομβαρδισμοί από τα ιταλικά αεροπλάνα έπληξαν την πόλη, προκαλώντας τον θάνατο πολλών συμπολιτών του και γεμίζοντας τους κατοίκους με πανικό.
Στη διάρκεια του βομβαρδισμού, ο Κώστας εργαζόταν στην επιχείρηση του Αλεξάκη, όπου ήδη από το 1939, σε ηλικία 12 χρόνων, πουλούσε σχολικά είδη. «Στις 9:25 το πρωί ήχησαν οι σειρήνες. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης είχε πάει να πάρει λεωφορείο και δεν το πρόλαβε. Λίγο αργότερα, οι βόμβες έπεσαν ακριβώς στη διαδρομή που θα ακολουθούσε,» εξιστορεί ο κ. Μπακογιάννης, αναφέροντας συγκεκριμένα σημεία της πόλης που πλήγηκαν. Θυμάται επίσης ότι, αν οι βόμβες έπεφταν κοντά στην πλατεία Ομονοίας, όπου γινόταν η λαϊκή αγορά, θα υπήρχαν ακόμη περισσότερα θύματα.
Όταν επέστρεψε σπίτι, ανακάλυψε ότι δύο θείοι του είχαν ήδη κληθεί να παρουσιαστούν στο στρατό. Η οικογένεια αποφάσισε να καταφύγει σε ένα μικρό σπιτάκι στην Κρήνη, προκειμένου να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς. «Μαζέψαμε όσα πράγματα μπορούσαμε και ξεκινήσαμε με τα πόδια για την Κρήνη, που ήταν περίπου 10 χιλιόμετρα μακριά,» λέει.
Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν και τη νύχτα, με τον Κώστα να θυμάται χαρακτηριστικά τη σιγή που επικρατούσε λόγω της εκκένωσης της πόλης. Στη διάρκεια της διαμονής τους στην Κρήνη, η οικογένεια αντιμετώπισε ελλείψεις σε τρόφιμα, γεγονός που τους ανάγκασε να επιστρέψουν στην Πάτρα όταν ξεκίνησαν οι οργανώσεις συσσιτίων.
Ο Κώστας, αναζητώντας έναν τρόπο επιβίωσης, αποφάσισε να πουλήσει εφημερίδες. Ξυπνούσε από τα ξημερώματα και, παρόλο που οι βομβαρδισμοί ήταν συνεχείς, προμηθευόταν τις εφημερίδες από τα πιεστήρια και τις πουλούσε σε όλη την Πάτρα. Η καθημερινότητά του ήταν γεμάτη κινδύνους καθώς, κατά τη διάρκεια των πωλήσεων, οι σειρήνες χτυπούσαν και εκείνος αναζητούσε καταφύγιο.
Μια τραγική στιγμή που θυμάται είναι όταν ένα καΐκι με αλεύρι βυθίστηκε στο λιμάνι και ο κόσμος πήγαινε να μαζέψει το αλεύρι, προκειμένου να φτιάξει ψωμί. Οι ανάγκες για επιβίωση κατά τη διάρκεια της κατοχής ήταν μεγάλες, με τον Κώστα να κάνει τα πάντα για να στηρίξει την οικογένειά του.
Λίγο αργότερα, όταν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Πάτρα, ο Κώστας επέστρεψε στην επιχείρηση του Αλεξάκη. Όμως, η ταλαιπωρία του είχε αντίκτυπο στην υγεία του, με αποτέλεσμα να αρρωστήσει και να χρειαστεί μεγάλο χρονικό διάστημα για να συνέλθει. Παρά τις κακουχίες, θυμάται με συγκίνηση την ημερομηνία της απελευθέρωσης της Πάτρας, την 4η Οκτωβρίου 1944, ως ένα σημαντικό σημείο στη ζωή του.
Πηγή: naftemporiki.gr
