Σε μια χώρα όπου ένας στους τρεις πολίτες πιστεύει ότι αεροπλάνα που υπερίπτανται του ελληνικού εναέριου χώρου «μας ψεκάζουν» και πως για τη χρεοκοπία και τη δεκαετή πολυεπίπεδη κρίση που επακολούθησε της οικονομικής ευθύνεται ο διεθνής καπιταλισμός, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και βεβαίως ο σιωνισμός και η διεθνής των προαιώνιων εχθρών του Εθνους, δεν αποτελεί παράδοξο που ένα κόμμα όπως η «Νίκη» χτυπάει την πόρτα της Βουλής. Ούτε παράδοξο είναι ούτε καινοφανές για τη χώρα να επιχειρεί ένα κόμμα που ταυτίζεται με ό,τι πιο ακραία συντηρητικό εκφράζεται στη χώρα να εκπροσωπηθεί στο Κοινοβούλιο.
Θυμίζω απλώς ότι το 1977, όταν ακόμη τα σημάδια από το καταστροφικό πέρασμα της χούντας των συνταγματαρχών ήταν πληγές ορθάνοιχτες, οι έλληνες ψηφοφόροι έδωσαν στην Εθνική Παράταξη, με επικεφαλής, όχι χουντικό, άλλα έναν πρωθυπουργό της Αποστασίας του ’65, τον Στέφανο Στεφανόπουλο, 6,82%. Το κόμμα εξέλεξε 5 βουλευτές μόνο, αλλά αυτό οφειλόταν στο σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής του Κ. Καραμανλή. Το δε 1981, σε μια εκλογική αναμέτρηση που υπήρξε σαρωτική για το ΠαΣοΚ, αποπειράθηκε να εκφράσει τον χώρο της Ακροδεξιάς ο Σπύρος Μαρκεζίνης, τελευταίος «πρωθυπουργός» της χούντας Παπαδόπουλου. Ελαβε μόλις 1,69%.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Πηγή: tovima.gr
