Δεν είναι δύσκολη η καταμέτρηση. Αν και η χώρα έχει ζήσει περισσότερες εθνικές τραγωδίες απ’ όσες ενδεχομένως αντέχει, η ιστορία της συγγνώμης στην πολιτική είναι εξαιρετικά βραχύβια. Επιπλέον, δεν είχε πάντοτε σχέση με τη στακάτη ακρίβεια που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει τον πολιτικό λόγο, ειδικά όταν γίνεται καταγγελτικός. Κάποιες φορές ακούστηκε ξύλινη. Και άλλες, ως υπεκφυγή – σαν εκείνες τις συγγνώμες που λέει κάποιος για να ξεμπερδεύει.
Για να γράψει πάντως κανείς το πρώτο κεφάλαιο αυτής της σύντομης ιστορίας, θα έπρεπε να πιάσει το νήμα από μία μάλλον μισή και αριστοτεχνικά συγκεκαλυμμένη «συγγνώμη». Ηταν εκείνο το mea culpa που εκστόμισε ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1988 και για μια υπόθεση που είχε ξεκινήσει λίγους μήνες νωρίτερα από τα χιόνια του Νταβός. Εκεί, στο παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ, ο τότε πρωθυπουργός είχε συναντήσει τον τούρκο ομόλογό του, Τουργκούτ Οζάλ. Εκεί γεννήθηκε και ένα δόγμα – το «Μη πόλεμος». Αλλά για να γεννηθεί χρειάστηκε να ανοίξει η βεντάλια των ελληνοτουρκικών διαφορών πέρα από τη διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας και το Κυπριακό να «μπει στο ράφι», όπως κατηγόρησε τότε η αντιπολίτευση την κυβέρνηση.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Πηγή: tovima.gr
