Αργά αλλά σταθερά, με το «άνοιγμα» των κοινωνιών μας από τις πολιτικές της καραντίνας, τα εκπαιδευτικά συστήματα του πλανήτη διαπίστωσαν τη βαθιά κρίση, τις ανοιχτές πληγές, τη φθορά των θεμελίων τους. Οι κανόνες, η πειθαρχία, ο σεβασμός, το πρόγραμμα, η επιβράβευση μέσω της θετικής αξιολόγησης, τα κίνητρα. Ολα φαίνεται ότι θόλωσαν και χάθηκαν στον αέρα. Στην Ελλάδα, η κατάσταση αυτή συνδυάστηκε με το εκπαιδευτικό χάσμα των κοινωνικών ανισοτήτων που ανέδειξε η προηγούμενη τριετία και βέβαια με το μεγάλο μας πρόβλημα: εξετάσεις που οδηγουν σε τμήματα και σχολές χωρίς επαγγελματική διέξοδο, καμιά φορά χωρίς καν επαγγελματικά δικαιώματα… Το πρόβλημα δηλαδή που ήδη είχαν τα σχολεία μας στην πανδημία απογειώθηκε. Στις πανελλαδικές εξετάσεις των τελευταίων δύο ετών αυξήθηκαν οι άριστοι που κάλυψαν τις θέσεις βαθμολογικά δυσπρόσιτων σχολών, αλλά αυξήθηκαν περισσότερο εκείνοι που έδωσαν γραπτά «κάτω από τη βάση». Οι πιο αδύναμοι της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν. Το πρόβλημα σήμερα για την εκπαίδευση δεν είναι η κατάργηση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ) ή η διατήρησή της. Είναι η αναζήτηση ώριμων, συναινετικών πολιτικών λύσεων που θα ενεργοποιήσουν ξανά το σχολείο. Και το σχολείο είναι το σημαντικότερο όλων, στην υγιή κοινωνικοποίηση των παιδιών. Είναι σαφές ότι η κοινωνία μας χρειάζεται επαναρρύθμιση. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της εκπαίδευσης. Κατ επέκταση, το απόλυτο ενδιαφέρον της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις εκλογές, θα πρέπει να δοθεί στον τομέα της παιδείας. Και να φέρει τα παιδιά πίσω στα σχολεία…
Μάρνυ Παπαµατθαίου
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Πηγή: tovima.gr
